zamana üflerken

bazı günler özeldir. öyle doğum gününüz olduğu için özel olmasından söz etmiyorum. özel olduğunu hissedersiniz başından sonuna, ve belki de siz öyle hissettiğiniz için özel olmanın imkânlarına kavuşurlar o günler; ancak bu hissediş tek başına olmaz. küçük küçük gibi görünen sözler, iletiler, anlamlandırışlar kurar bu hissinizi. Sizi o özel güne getiren zemin, birikmişlikleriniz ve farkındalıklarınızdır belki de. Belki de doğum günü insana tam da böyle bir imkân sunar şımarabilmenin “sözde” imkânıyla yola çıkar ve gerçekten açarsınız kapılarınızı. artık her şey birbirine karışır… açtığınız için mi girmişsinizdir o kapıdan, kapı hep açıktır da zaten, şimdi açık olduğunu gördüğünüz için mi bilemezsiniz. ama şunu bilirsiniz; sizinle birlikte oradan geçen insanlar vardır. kimini o an bilirsiniz, kimisini sonradan… kimi uzaktan akıtır içini, kimi yakından… kimisi bir cümle der geçer, kimisi yağmur yağmur. ama hepsi.. hepsi… hepsi kıymetlidir ve birlikte oluştururlar o bütünü, azı çoğu kalmaz artık o yıkanma halinde.

o gün de yolculuk boyunca şiirler okuyarak gelmiştim işe ve o yolun sonunda şiir içinde kalmıştım zaten. kendime bir doğum günü hediyesi vereceksem eğer, kendime bir hediye vermek isteyecek ve bunun için doğum günümü mahsuscuktan vesile yapacaksam; bu hediye şiir olsun, diyerek şiirin bahçesine girmiştim zaten. başlamıştım bile yıllar önce yazılan bir şiiri satır satır sökmeye. üstüne üstlük içimde dönenlerin altını çizer gibi bir mesaj almıştım bir arkadaşımdan o sabah.

çok da fazla paylaşmışlıklar yaşayamadığımız öyle ki, doğru söylemek gerekirse kendisinden mesaj alacağımı dahi ummadığım bu arkadaşım Turgut Uyar’ın "ne o beni kandırmıştı / ne ben onu baştan çıkarmıştım./ ikimiz de bildiklerimizin ötesine / bulduklarımızın üstüne çıkmak istemiştik." dizelerinden el alarak bana dedi ki; "ikiniz yani aynur… sen ve hayatın; “bildiklerinizin ötesine bulduklarınızın üstüne çıkın”, hoş yaşayın, mutlu yaşayın, coşkulu yaşayın, aşkla yaşayın…"

ve sanki kapının açık olduğunu gösterdi ya da açılabilir olduğunu diyeyim gönderdiği dizelerle. kilidi açtım ve girdim... ya da adımımı attım eşikten ve öyle girdim; ne fark eder…girdim…

girdim ve o andan itibaren çok “acaip” bir gün yaşadım. görünüşte diğerlerinden belki çok da farklı olmayan ama belki de çok da farklı bir gün… her cümle başka değdi ben farklı bir hissedişde olunca, her cümle farklı çıktı içimden…. artık diğer günleri benim için, o günden sonra diyerek tanımlayacağım duygular yaşadım içimde. inanması zordu ama sanki her şey benim istediğim şekilde oluyordu, ben istemeyince de olmuyordu sanki.

tüm günü anlatmayacağım ama şunu paylaşmak isterim: günümün sonunda saat gece 12 ye varırken; bir başka şiire değdi gözüm. öyle ki benim için oturmuş günümü bana anlatıyordu sanki yeniden Neruda. belki de anlatmıyordu da, bana öyle gelmişti. Şiir karşıma tesadüfen çıkmamıştı elbette ama belki de tesadüftü… bir başka arkadaşımın benim için seçtiği bir kitapta onu bulmam için sayfaların arasında beni bekliyordu. direk o sayfayı açtım çünkü; bilir gibi desem olmayacak, aslında nasıl'ını anlatabilmek zor ama “bilerek” diyeceğim yine...

ve başladım Neruda’nın ağzından girip gözünden okumaya:

Neler olmuyor ki bir günde

Rastlarız birbirimize gün boyu

Üzüm satarlar sokakta

Deri değiştirir domatesler

İstediğin genç kız

Artık dönmez büroya

Habersiz değiştirdiler postacıyı

Aynı mektuplar değil şimdi mektuplar

Birkaç altın dal ve her şey bambaşka

Şimdi zengin bu ağaç

Kim söyleyebilirdi yaşlı derisiyle

Bu kadar değişeceğini yeryüzünün

Eskisinden daha çok yanardağ var şimdi

Yepyeni bulutlar var gökyüzünde

Başka türlü akıyor ırmaklar

Üstelik neler yapıldı!

Yüzlerce otoyol açtım

Yüzlerce yapı,

İncecik temiz köprüler,

Gemiler, kemanlar gibi.

Ne zaman selâmlasam seni

Öpsem çiçeklenen ağzını

Öpüşlerimiz başka öpüşler

Ağızlarımız başka ağızlar.

Kâm al sevdiğim, kâm al her şeyden

Düşen ve çiçek açan her şeyden

Kâm al bugünden, dünden

Önceki günden, yarından.

Kâm al taştan, ekmekten,

Ateşten, yağmurdan.

Değişenden, doğup büyüyenden

Kendini tüketip yeniden öpüş olandan.

Kâm al, neyimiz varsa,

Havadan, topraktan.

Kuruyup gittiğinde hayatlarımız

Yalnız kökler kalır bize

Soğuktur rüzgâr nefret gibi.

Değiştirelim, öyleyse derimizi

Çivilerimizi, kanımızı, bakışımızı;

Öpsen beni çıkarım dışarı

Işık satmak için yollarda

Kâm al geceden, gündüzden

Dört mevsiminden ruhun

Pablo Neruda

(Çeviri: Alova)

aynur uluç

10 mayıs 2013